Reizen tijdens het Chinese Nieuwjaar is een vreemd experiment om te zien hoeveel mensen zullen doorstaan voor de liefde

Hoi allemaal! Hoe gaat het met jullie?

Nog maar een paar dagen tot Tet. Ik ben teruggegaan naar mijn geboortestad. Ik doe het nu al zo'n 7 jaar? En het is nog steeds een pijn in mijn kont (ondanks dat ik het altijd leuk vind om niet naar school te gaan).

Als je ooit thuis bent geweest voor Tet, weet je hoe verschrikkelijk het is om de balans te vinden tussen het dragen van een professionele, zware halter, je koffer, en het professioneel spelen op je kleine stoeltje, terwijl je wordt belegerd door een miljoen andere mensen die hetzelfde doen.

Dus om mijn gedachten te vermaken, als dit is hoe erg het bij mij is, hoe erger kan het dan zijn voor andere landen die hetzelfde meemaken, maar dan veel dichter bevolkt, met name China. En wat gaat er in onze gedachten om dat we dit constant, zonder uitzondering, doen?

Dit bericht is dus gewoon mijn kleine onderzoek naar wat er met dit fenomeen aan de hand is.

Mensen zijn, zoals je waarschijnlijk hebt gemerkt, altijd in beweging. Of het nu naar je werk, school of, als je net als ik bent, naar de bank voor een ambitieuze TikTok-scroll van drie uur is, beweging is in principe onze eerste natuur.

Maar soms drijven we dit ‘bewegen’-gedoe zo ver dat het voelt alsof de mensheid collectief heeft besloten om een groepsdaad te doen waar niemand meer onderuit kan.

Het Chinese Nieuwjaar is begonnen.

Stel je voor: 1,4 miljard mensen kijken elkaar aan en zeggen: "Weet je wat? Ik ga naar huis." En niet alleen naar huis, maar iedereen besloot het op exact hetzelfde moment te doen. Dus plotseling wordt elk vliegtuig, elke trein, elke auto en elke motor in principe opgeroepen voor een chaotische estafette. En het resultaat? De grootste jaarlijkse migratie in de geschiedenis van altijd .

China heeft er een naam voor: chunyun (春运). Het is een 40-daagse reisgekte waarbij mensen zich als sardientjes in treinen proppen of in files zitten die zo groot zijn dat ze hun eigen postcode zouden kunnen hebben. Maar hier is het addertje onder het gras: het is niet alleen China. Vietnam heeft Tết Nguyên Đán, Zuid-Korea doet mee met Seollal en Maleisië mist ook niet.

Het is niet alleen reizen. Het is meer een cultureel orkest, behalve dat het, als je luistert, een kakofonie is van mensen die naar elkaar schreeuwen in busstations, in een poging hun bagage niet kwijt te raken.

Toch vraag je je af: hoe is dit het WK van thuiskomen geworden? Waarom zet de helft van de wereld hun leven op pauze om zich in overvolle treinen te wurmen of in het verkeer te zitten dat meer 'vast' is dan 'in beweging'?

Het hele gebeuren blaast me omver, en ik ben niet eens degene die 13 uur vastzit in een file. Maar om het echt te begrijpen, moeten we dieper graven.

Omdat het hier niet alleen om logistiek gaat, maar om mensen. Het gaat om deze eeuwenoude, diepgewortelde behoefte om terug te keren naar de mensen die er werkelijk toe doen.

INHOUD

1. de getallen
2. Hoe verplaats je een miljard mensen?
3. de jaarlijkse pijnolympische spelen
4. de emotionele kern
5. de veranderende getijden

1. de getallen

vriendelijk voor degenen die niet echt goed zijn in statistieken (ik)

Als ik denk aan massamigratie tijdens evenementen als Chunyun in China of Tết in Vietnam, vraag ik me echt af of ik droom of gewoon een enorme kater heb. Ik bedoel, we hebben het niet over even naar de winkel gaan voor wat melk of gewoon door de stad rijden. Oh nee, we hebben het over een menselijke migratie die klinkt alsof iemand het heeft bedacht na een paar pinten teveel.

DRIE MILJARD REIZEN.

Heb je ooit geprobeerd om een vlucht te boeken tijdens de feestdagen? Het is alsof je meedoet aan de meest zielverpletterende loterij ter wereld, waarbij de hoofdprijs een stoel is op een vlucht die niet vertraagd is, overboekt is of omgeleid wordt naar een plek waarvan je niet eens wist dat die bestond.

In Vietnam verwerken luchthavens als Tan Son Nhat (HCMC) tijdens Tết 900 vluchten per dag. Dat is niet alleen een drukke dag op kantoor, dat is alsof je een hele stad in een koffer propt en hoopt dat die niet ontploft. Op de een of andere manier gaat het allemaal ten onder zonder dat de luchthaven spontaan ontbrandt.

Stel je nu eens voor dat je die chaos opschaalt naar 3 miljard trips in 40 dagen. Ik kan nog niet eens een etentje plannen zonder in een stressplas te veranderen, dus het feit dat iemand dit voor elkaar krijgt is echt magisch. Het is alsof je een groep mensen ziet jongleren met kettingzagen terwijl ze op eenwielers rijden, en ze doen het allemaal tegelijkertijd.

Luchtvaartmaatschappijen draaien op 95%-100% capaciteit, en als u een van die last-minute ticketkopers bent, veel succes. U hebt twee opties: of u geeft uw spaargeld uit voor een ticket of u blijft thuis, eet instantnoedels en vraagt u af wat er mis is gegaan in het leven.

Tijdens Chunyun voegt China meer dan 1.000 extra hogesnelheidstreinen toe aan zijn spoorwegnetwerk. Dat lijkt inderdaad veel. Maar net genoeg om je te laten verdwalen in het vinden van je eigen treinen, lang niet genoeg om al die mensen te vervoeren.

Stel je voor dat je probeert te navigeren op een van deze treinstations tijdens het Chinese Nieuwjaar. Er zijn mensen die tassen sjouwen, schreeuwen door luidsprekers in drie talen en het lijkt erop dat ze al sinds 1987 wakker zijn.

Maar op de een of andere manier werkt het. Mensen komen waar ze heen moeten, meestal op tijd, meestal niet in stukken. Het is alsof de mensheid alleen maar haar schouders ophaalt en zegt: "Ja, dit is krankzinnig, maar laten we toch doorgaan."

Het is chaos, dat zeker, maar ook een beetje betoverend.

Ik vond deze tool die Baidu Maps maakte om real-time reisstromen tijdens Chunyun te volgen, en het is zowel prachtig als angstaanjagend. Grote steden als Beijing, Shanghai en Guangzhou veranderen in deze gloeiende, pulserende blobs van beweging, als een gigantische mierenkolonie die ergens heel belangrijks moet zijn.

Als je uitzoomt, is het alsof je naar een gigantische, hypergeorganiseerde zwerm mensen kijkt, elk met één missie: thuiskomen. Geen tijd voor sightseeing, gewoon regelrecht thuiskomen.

En dit is wat me elke keer weer versteld doet staan. Ondanks alle waanzin - de gemiste vluchten, de overvolle koffers, de eindeloze rijen - op de een of andere manier werkt het allemaal. Mensen komen thuis. Niet altijd soepel, niet iedereen, maar genoeg om je aan het denken te zetten,

"Hoe de fuck hebben ze dat voor elkaar gekregen?"

2. Hoe in godsnaam kun je een miljard mensen verplaatsen?

Het verplaatsen van een miljard rijstkorrels is al problematisch genoeg, stel je voor dat de korrels ook nog eens ongeveer 60 kg per stuk wegen, plus minimaal 10 kg bagage

Echt, transport is tegenwoordig een full-contact sport. Je hebt ellebogen die vliegen, mensen die over elkaar struikelen en af en toe een acrobatische sprong over tassen om hun plek in de rij te claimen. En midden in dit alles? Daar ben ik dan, de arme koffer, die geschopt, gesleept en — geen grap — tien minuten lang achtergelaten wordt. Maar hoe erg het ook wordt, ik vind altijd mijn mens weer terug.

En laat me maar niet beginnen over de ramp met online tickets. Als je denkt dat de treinstations chaotisch zijn, stel je dan eens voor dat miljoenen mensen naar hun telefoons staren, wanhopig op apps als 12306.cn klikken en allemaal proberen dezelfde kostbare stoelen te bemachtigen. Het is als een digitale Hunger Games, maar dan met slechtere wifi.

Het is alsof je naar een nationale versie van The Hunger Games kijkt, alleen zie je geen tieners met pijl en boog, maar zijn het paniekerige ouders die alleen maar een staanplaats willen, terwijl hun kind op de achtergrond moord en brand schreeuwt.

a. vliegtuigen, treinen en tranen

Het zijn echter niet alleen treinen. Luchthavens sluiten zich aan bij de chaos en verhogen 15-20% meer vluchten om de waanzin aan te kunnen. En raad eens waar al die vluchten naartoe gaan? Kleine, afgelegen steden waar mensen het hele jaar doen alsof ze niet bestaan, tot nu toe, toen iedereen er plotseling wanhopig naar terug wilde om zelfgemaakte dumplings te eten en vragen over hun liefdesleven en maandelijkse inkomsten te vermijden.

En wat betreft hogesnelheidstreinen? China heeft er maar liefst 40.000 kilometer van, die met 300 km/u voorbij razen. Dat is snel genoeg om je oren het gevoel te geven dat ze hun eigen ding doen, maar blijkbaar niet snel genoeg voor mensen die denken dat een vertraging van twee minuten de apocalyps is.

Hogesnelheidstreinen hebben de reistijd met 70% verkort, maar zeggen mensen "dankjewel"? Nee hoor. Ze zijn te druk met klagen dat de rugleuningen van de stoelen niet ver genoeg naar achteren kunnen voor hun belangrijke dutje.

b. wanneer technologie ons probeert te helpen

Het punt is: technologie doet echt haar best om deze enorme puinhoop om te zetten in een iets kleinere puinhoop. Zelfs als het alleen maar is om hoeken en gaten te verbeteren, neem bijvoorbeeld mobiele apps als WeChat en Alipay.

Ze laten mensen tickets kopen, QR-codes scannen en zelfs eenzijdige discussies voeren met klantenservicebots die niets om je problemen geven, allemaal vanuit het comfort van hun eigen bank. Het is alsof je een persoonlijke reisassistent hebt, behalve dat de assistent onzichtbaar, emotieloos en volkomen nutteloos is bij het oplossen van je echte problemen.

Megastations gebruiken nu AI-gebaseerde crowd management systemen, wat in feite gewoon computers zijn die mensen vertellen waar ze moeten staan, zodat ze niet per ongeluk een menselijke verkeersopstopping vormen. Het is als een heel geavanceerd spelletje stoelendans, maar dan met minder muziek en meer stress. Eerlijk gezegd is het het dichtst bij tovenarij sinds Harry Potter Voldemort versloeg door heel hard na te denken over liefde.

En de bagagescanners? Die zijn nu geautomatiseerd, wat geweldig is, want niets zegt "ik hou van efficiëntie" zo goed als een robot die beoordeelt of je koffer vol zit met kleding of smokkelwaar. Er vliegen zelfs drones over snelwegen om het verkeer in de gaten te houden. Drones! De dingen waarvan we vroeger dachten dat ze alleen voor nerds waren en mensen die extreme sporten filmden, zijn nu de verkeersagenten van de lucht.

c. de impact op het milieu

Dus, niets is zonder prijs, en dat geldt ook voor het bouwen van een gigantisch systeem van transportinfrastructuren. Niet alleen financieel, wat verzonnen is, maar ook ecologisch, wat heel reëel is.

De chaos van het Chinese Nieuwjaar gaat niet alleen over mensen die proberen thuis te komen. Oh nee, het gaat ook over het veroorzaken van chaos voor het milieu en het uitrekken van infrastructuur als een elastiek dat op het punt staat te knappen.

Ten eerste, als 3 miljard mensen besluiten om tegelijkertijd te reizen, heb je veel treinen, vliegtuigen en auto's nodig. En die dingen hebben energie nodig. Heel veel. En dat betekent tonnen koolstofemissies. Treinen zijn iets beter dan vliegtuigen, maar het is nog steeds alsof je zegt: "Nou, ik heb een salade gegeten voor de lunch, dus het is prima als ik pizza eet voor het avondeten." De vraag naar energie schiet door het dak en de planeet moet het ermee doen.

En dan is er nog de luchtvervuiling . Meer auto's op de weg? Check. Meer vliegtuigen in de lucht? Check. Ratelen er meer treinen rond? Dubbelcheck. Kortom, als je ergens in de buurt van de actie bent, adem je genoeg dampen in die een industriële fabriek uitademt. Het enige goede is dat de vervuiling niet alleen voor jou is; iedereen krijgt er een voorproefje van. We lijden er allemaal samen onder.

Op dit moment strijden Ho Chi Minh City en Hanoi in een grimmige marathon om te zien wie de slechtste luchtkwaliteit kan hebben, en, spoiler alert, ze winnen allebei. De smog is zo erg dat het lijkt alsof iemand een sepiafilter op het echte leven heeft toegepast.

Experts geven de schuld aan de uitstoot van voertuigen, bouwstof en af en toe een vreugdevuur van oude motoren, maar eerlijk gezegd voelt het alsof de lucht zelf besloten heeft om met pensioen te gaan. Mensen lopen rond met maskers die zo dik zijn dat het lijkt alsof ze zich voorbereiden op een maanmissie, wat gezien de huidige staat van de atmosfeer van de aarde misschien een beter idee is.

En dan, omdat het hele ding een logistieke nachtmerrie is, voegen ze meer tijdelijke dingen toe - extra treinen, bussen, terminals - om te proberen de puinhoop op te ruimen. Het is alsof ze zich realiseren: "Oh, we hebben hier een groot probleem," en dan gewoon nog een paar dingen in de mix gooien om ervoor te zorgen dat het niet allemaal in een gigantische berg forenzen verandert.

Dus ja, het is een absoluut circus, maar op de een of andere manier werkt het allemaal. Een beetje. Niet perfect, maar genoeg om je af te vragen hoe we het voor elkaar krijgen om niet elk jaar alles compleet te verpesten. Chunyun — het is chaos, het is waanzin, en het is het soort ding dat je je levenskeuzes laat heroverwegen terwijl je vastzit in een file van 13 uur.

Maar hier is het ding: hoe geweldig de technologie ook wordt, chunyun eindigt nog steeds in een glorieuze, belachelijke ramp. Tickets raken overboekt, er zijn vertragingen en soms verandert een vreemd ongeluk het hele systeem in een aflevering van "Wat kan er misgaan?"

Het coördineren van chunyun is als het organiseren van 100 grote muziekfestivals in één keer. In plaats van lichtstaven sleept elke bezoeker drie koffers met zich mee, de podia bewegen in tegengestelde richtingen en de organisatoren zijn nergens te bekennen.

Het is pure chaos. Het is vermoeiend. En op de een of andere manier staan mensen er elk jaar weer voor in de rij, als motten voor een heel ongelegen vlam.

3. de jaarlijkse pijnolympics

Als chunyun de ultieme test is van de wil van de mensheid om zich te herenigen, dan is het ook een masterclass in lijden. Het gaat niet alleen om reizen van punt A naar punt B; het is meer alsof punt A je probeert te vermoorden en punt B in de verte lacht. Elke stap van de reis voelt alsof het leven zelf je voor de gek houdt, alleen is het niet grappig en kun je niet stoppen.

En toch doen miljoenen mensen dit elk jaar opnieuw. Waarom? Omdat er aan het einde van alles, of misschien gewoon aan het einde van het gangpad van de trein, iets op hen wacht. Iets magisch. Iets dat al die chaos waard is. Thuis. Dat is grotendeels de plek waar je je wifi-router bewaart, maar dan met extra emotionele bagage.

Laten we het over de kosten hebben, want wauw . Heb je ooit gedacht dat vliegtickets voor Kerstmis duur zijn? Schattig. Dat is als het eerste te dure ticket van een baby vergeleken met chunyun. Deze prijzen gaan niet zomaar omhoog, ze stijgen majestueus, alsof ze proberen om het International Space Station te betreden. Als ticketprijzen een persoonlijkheid hadden, zouden ze waarschijnlijk een monocle dragen en champagne drinken, terwijl ze vanaf hun verheven financiële voetstuk op ons neerkijken.

Deze grafiek hier - er staan lijnen op. De blauwe lijn is de "True Price" en de rode is de "Average Daily Price". Klinkt saai, nietwaar? Maar wacht, want in februari gebeurt er iets. De rode lijn schiet plotseling omhoog, alsof hij de maan probeert te bereiken.

Waarom? Het Chinese Nieuwjaar, uiteraard. Iedereen wil dolgraag naar huis en luchtvaartmaatschappijen reageren door te denken: "Laten we ze zoveel mogelijk laten betalen. Ze betalen het toch wel." En ze hebben helemaal gelijk.

Maar deze grafiek? Die vertelt niet het hele verhaal. Natuurlijk, hij laat zien dat de prijzen omhoog en omlaag gaan, maar hij laat niet zien wat die prijzen betekenen . Want achter elke piek in de grafiek zit een persoon die denkt: ik verkoop mijn nier als dat betekent dat ik een kaartje kan krijgen.

Als er geen zitplaatsen meer zijn, geven mensen het niet zomaar op; ze passen zich aan. Ze kopen alleen-staanplaatsenkaartjes. Ja, dat is een ding: alleen-staanplaatsenkaartjes, maar dan in de trein of bus. Je mag wel meerijden, maar alleen als je lijdt.

En lijden zul je. Stel je voor dat je in een zweterige treinwagon zit met nul persoonlijke ruimte. Persoonlijke ruimte bestaat hier niet, die is vervangen door iemands oksel. Er is nergens om te zitten, nergens om te leunen, en af en toe komt er een geur binnen waardoor je je afvraagt of de trein vee vervoert. Je probeert kalm te blijven, maar de trein schudt, jij schudt, en aan het einde ervan is ook je geloof in de mensheid geschokt.

Dan zijn er nog de vertragingen. Oh, de vertragingen. Als je geluk hebt, is je vervoermiddel van keuze alleen te laat. Als je pech hebt, heb je het gevoel dat je een decennium ouder bent geworden door erop te wachten. Stel je voor dat honderden mensen op een ijskoud platform staan en in stilte hun levenskeuzes in twijfel trekken. Het is als een therapiesessie, behalve dat niemand praat omdat ze de wil om te spreken zijn verloren.

Voor de meeste mensen is dit niet optioneel. Het is geen leuk vakantieavontuur; het is een reddingslijn. Voor gezinnen op het platteland is het vaak de enige tijd van het jaar dat iedereen bij elkaar komt. Ouders, kinderen, grootouders: dit is hun reünie.

Dus ze verdragen de ticketprijzen, het ongemak, de vertragingen, allemaal voor de kans om bij de mensen te zijn van wie ze houden. Als dat geen toewijding is, weet ik het ook niet meer.

Het is net als The Walking Dead, maar in plaats van hersenen, is iedereen uit op treinkaartjes. Voeg een paar huilende baby's toe, haal Norman Reedus weg en je hebt chunyun.

Wetenschappers hebben deze waanzin zelfs bestudeerd. Blijkbaar is reizen in het hoogseizoen een "stressbuffet". 3 Welkom in ons restaurant, bekijk deze overvolle terminals, eindeloze vertragingen en de vreugde van rechtop slapen, gepropt tussen ooms en oma's.

En als dat nog niet erg genoeg klinkt, zorgen verstoringen tijdens piekreizen ervoor dat je emotioneel uitgeput raakt. Dus eigenlijk begin je de reis gestrest en aan het einde ben je een schim van een persoon.

Dus waarom doen mensen het? Waarom storten ze zich vrijwillig in deze chaos? Ik denk hier elke keer aan als ik in een hoekje word gepropt en me afvraag of mijn benen ooit nog zullen werken. En dan zie ik het: het moment dat er eindelijk iemand thuiskomt. De knuffels, het lachen, het eten. Het is alsof er helemaal niets is gebeurd. Voor dat korte moment is het het allemaal waard.

Het is bijna alsof reizen tijdens het Chinese Nieuwjaar een vreemd experiment is om te zien hoeveel mensen zullen doorstaan voor de liefde. En elk jaar slagen mensen voor de test. Netjes. Maar ze slagen. Want aan het eind van het liedje is er familie. En dat is blijkbaar alles waard, zelfs acht uur lang in iemands oksel staan.

4. de emotionele kern

de onderliggende psychologie van waarom we dit nog steeds doen

Achter elk treinkaartje en elke file schuilt een menselijk verhaal. Onderzoek ondersteunt dit door mensen aangestuurde fenomeen, vooral als het gaat om reizen die gemotiveerd worden door verbinding, plicht en liefde.

Uit een onderzoek uit 2013 in het International Journal of Sociology 4 blijkt dat meer dan 300 miljoen arbeidsmigranten in China zware reizen ondernemen om tijdens deze feestdagen weer bij hun familie te zijn.

Ondanks de logistieke uitdagingen en fysieke tol, worden deze werknemers gemotiveerd door een diep gevoel van culturele verplichting en emotionele verbondenheid. Dit onderzoek onderstreept hoe de menselijke drang om familiebanden te onderhouden vaak zwaarder weegt dan praktische overwegingen, wat aantoont dat reizen niet alleen een fysieke handeling is, maar een emotionele onderneming die geworteld is in culturele verplichtingen.

Maar welke culturele verplichtingen precies?

a. Confucianistische waarden

Tradities en culturele rituelen zijn belangrijk.

Confucianistische waarden. Kinderlijke piëteit, noemen ze dat, wat gewoon een deftige manier is om te zeggen "familie eerst, of je er nou van houdt of niet." Yang en Lin spraken erover in het Asian Journal of Social Psychology in 2015, wat bewijst dat dit niet zomaar verzonnen is. Het is een ding.

Confucianisme draait in principe om het respecteren van je ouders en voorouders, want blijkbaar is het niet zomaar een suggestie, maar een verplichting. Je maakt oma dus niet alleen blij, je vervult een morele verplichting. Maar geen druk.

Filiale piëteit, ook wel xiào genoemd, wat klinkt als een nies, gaat in principe over het eren van je familie, met name je ouders. Het is niet alleen "bedankt" zeggen of ze een keer per week bellen; het is het hele "zet ze op de eerste plaats"-gedoe, zelfs als dat betekent dat je lange, ellendige reizen moet maken om alleen maar in hun woonkamer te zitten en te horen hoe je nog steeds niet zo succesvol bent als je neef.

Maar het is meer dan dat. Confucianisme, dat lijkt op een heel oud zelfhulpboek maar dan voor hele samenlevingen, gaat ook over sociale harmonie. Dat betekent weten waar je staat in de familiehiërarchie — als een kip, maar dan minder leuk — en doen wat goed is voor de hele groep, zelfs als het een pijn in de kont voor je is.

Wanneer mensen voor vakantie of familiediners naar het buitenland reizen, zijn ze dus niet alleen aardig, ze volgen ook een regelboek dat zegt: "Doe het, omdat het van je verwacht wordt, en ook omdat je moeder je voor altijd een schuldgevoel zal bezorgen als je het niet doet."

Deze hele "familieplicht" zit zo diepgeworteld in de culturen van Oost- en Zuidoost-Azië dat mensen massa's geld en uren in de file staan om maar op te dagen voor het Chinese Nieuwjaar of Tết. Het draait allemaal om het respecteren van je ouderen en voorouders, wat, als je erover nadenkt, gewoon een heel uitgebreide manier is om te zeggen: "We doen dit omdat oma ons anders zou achtervolgen."

b. schuldgevoel van moeder

Natuurlijk is geen enkele grote pelgrimstocht compleet zonder de oeroude en onstuitbare kracht van moederlijke schuld.

Uit een onderzoek uit 2018 in het Journal of Family Psychology (want dat is blijkbaar de plek waar mensen meer over moeders leren) bleek dat moederlijke schuldgevoelens overheersen in culturen waar familieverplichtingen een grote rol spelen. 5 In feite is schuldgevoel in sommige delen van de wereld niet alleen een gevoel, maar een levensstijl.

Neem bijvoorbeeld Tết. Dat is wanneer kinderen zich plotseling herinneren dat hun moeders bestaan en een verpletterende drang voelen om urenlange reischaos te doorstaan, alleen maar om te kunnen verschijnen.

Waarom? Omdat het alternatief is dat ze de rest van hun leven worden achtervolgd door de geest van "Waarom ben je niet thuisgekomen?". Vergeet ongelegen schema's of overvolle bussen: niets is enger dan de teleurgestelde zucht van een moeder die de hele dag heeft gekookt.

Schuldgevoel - niet liefde, niet respect, maar pure, onversneden schuldgevoelens - is een van de sterkste motivators voor mensen om te lijden onder overvolle treinen en files die Dante's Inferno doen lijken op een dagspa. Je zou kunnen aankomen alsof je net uit de negende cirkel van de hel bent gekropen na een reis van 14 uur, en je moeder zal nog steeds de deur openen en zeggen: "Waarom zo laat? Ben je vergeten hoe je vroeg wakker moet worden?"

Maar dit gaat niet alleen over traditie of identiteit of zelfs over opdagen zodat oma je niet vervloekt. Nee, dit gaat over de ultieme waarheid van de mensheid: er is geen kracht in het universum - noch zwaartekracht noch de Large Hadron Collider - die moederschapsschuld kan overwinnen.

Nu, voordat je je moeder de schuld gaat geven van de eindeloze cyclus van schuldgevoelens en lange busreizen, doe dat dan niet. Ze probeert je niet zomaar voor de lol een schuldgevoel aan te praten. Ze is onderdeel van een groter systeem, een cultureel kader, waarin iedereen — moeders, vaders, kinderen, zelfs die ene rare oom — een rol te spelen heeft. Het is als een heel ingewikkeld bordspel waarbij niemand de instructies leest, maar iedereen toch zijn zetten kent.

Uiteindelijk zijn het niet alleen haar verwachtingen. Geef de moeder niet de schuld, want ten eerste verdient ze dat niet. Ten tweede is het een stilzwijgende afspraak van iedereen om de traditie in stand te houden. En ten derde zullen de feministen je levend opvreten.

En ja, het is vermoeiend, maar het is wat het gezin en de maatschappij ervan weerhoudt om volledig uit elkaar te vallen. Dus de volgende keer dat je vastzit in het verkeer en denkt aan het teleurgestelde gezicht van je moeder, bedenk dan: je doorstaat niet alleen chaos; je bewaart de culturele orde. Een beetje.

5. een veranderend tij

hoe alles verandert, maar langzaam

Maar moet het zo zijn? Moet deze jaarlijkse stormloop van mensen nou echt voelen als een live-action re-enactment van sardines die in een blikje worden gepropt? Wat als we het geheel minder... nou ja, ellendig zouden maken?

a. achteruitrijden

Dus, eerst een wending die niemand zag aankomen: tijdens Chunyun zijn oude mensen in China begonnen met iets dat 'omgekeerd reizen' heet. Volgens China Daily wachten deze oudere meesterbreinen niet tot hun kinderen thuiskomen, maar pakken ze hun koffers en gaan ze naar de steden waar hun kinderen werken.

Het is alsof ze collectief besloten hebben: "Waarom zouden we thuis dumplings koken als we in plaats daarvan op jouw futon kunnen slapen en klagen over de lucht in de stad?"

Het is echt briljant. Ze vermijden de chaos van het reizen op het platteland en krijgen een plek op de eerste rij bij het stressvolle stadsleven van hun kinderen. Bovendien nemen ze zelfgemaakte snacks mee, wat eigenlijk het beste is wat er is. Omgekeerd reizen: het is net als gewoon reizen, maar dan met een vleugje ouderlijk schuldgevoel en een koffer vol gefermenteerde tofu.

b. infrastructuur

En infrastructuur, want blijkbaar is tegenwoordig alles infrastructuur. Hogesnelheidstreinen in landen als China, Vietnam en Zuid-Korea worden al gezien als de ultieme flex van moderne techniek.

En toch worden zelfs deze glimmende technologische wonderen tijdens het Chinese Nieuwjaar gereduceerd tot het equivalent van een clownswagen. De oplossing? Meer treinen. Meer sporen. Meer slimme techniek die de situatie van "de hele bevolking van het land, in één keer" aankan. Stel je een wereld voor waarin treinen zo vaak komen dat je niet eens naar de dienstregeling hoeft te kijken. Je komt gewoon aan, stapt in alle rust in en hoeft niemand uit je persoonlijke ruimte te duwen. Revolutionair.

Maar treinen alleen zullen ons niet redden. Oh nee. We hebben een upgrade nodig van het hele systeem: vliegtuigen, bussen, snelwegen. Alles erop en eraan. Een soort Marvel-stijl transportteam-up. Het doel? Deze migratie van een jaarlijkse Hunger Games-auditie omzetten in iets dat, durf ik te zeggen, leuk zou kunnen zijn. Je weet wel, waar je op je bestemming aankomt terwijl je eruitziet als een persoon en niet alsof je net een beer in een koffer hebt bevochten.

Maar zelfs als we morgen op de een of andere manier een magisch teleportatienetwerk zouden bouwen, zou je nog steeds het "geïnduceerde vraagfenomeen" hebben. Dat is de deftige manier om te zeggen: "Als je het bouwt, zullen ze komen... en ze zullen het nog steeds overbevolken." Mensen, hè?

c. timing

Dus misschien moeten we ook het wanneer- gedeelte van deze chaos heroverwegen. Wat als mensen niet allemaal op hetzelfde moment zouden reizen? Stel je bijvoorbeeld eens voor dat de feestdagen worden gespreid. Scholen en werkplekken zouden om de beurt kunnen gaan, als een beleefde rij. Het zou zijn als Chinees Nieuwjaar, maar dan verspreid: minder chaos, minder treingevechten en misschien zelfs een kans om te gaan zitten. Radicaal.

En dan is er nog technologie. Natuurlijk hebben we nu mooie apps om tickets te boeken en vertragingen bij te houden, maar ze zijn niet perfect. Wat als algoritmes zo goed zouden worden dat ze konden voorspellen wie waarheen en wanneer gaat? Als een soort psychische spoorwegplanner. Je zou precies weten in welke trein je moet stappen en het zou niet voelen alsof je Tetris speelt met je bagage.

Maar laten we even existentieel worden: waar gaat deze migratie nou echt over? Zijn het de kilometers? De krappe treinen? De twijfelachtige snacks? Nee. Het gaat over familie. Traditie. Verbinding. Het gaat over bij je geliefden zitten terwijl je moeder passief-agressieve opmerkingen maakt over je levenskeuzes.

d. Zoom-, Facetime- of Facebook-gesprekken

Toch stellen jongere generaties zich de grote vraag: moet familiebinding echt zielvernietigende reizen inhouden? Kunnen we ons niet gewoon aanpassen ? Zoals halverwege elkaar ontmoeten? Of een nieuwe vakantiebestemming kiezen?

En voor degenen die de reis niet kunnen maken, is er altijd nog technologie. Tijdens de pandemie hebben we bewezen dat virtuele bijeenkomsten werken, een beetje. Platformen als Zoom en WeChat waren alsof je traditie in een blender stopte en het met een rietje opdronk. Niet ideaal, maar het werkte wel.

Dus, dit is het grote plaatje: het transformeren van de migratie van het Chinese Nieuwjaar gaat niet alleen om het makkelijker maken. Het gaat erom het hart intact te houden en tegelijkertijd de ellende weg te nemen. Betere treinen, slimmere schema's en nieuwe tradities zouden dit jaarlijkse circus kunnen veranderen in iets dat niet alleen te verdragen is, maar ook daadwerkelijk leuk. Gek, toch? Maar het proberen waard.

Het punt is: hoe fancy het leven ook wordt met al zijn gadgets en apps, er is één ding dat technologie gewoon niet kan verslaan: de vreemde, onvermijdelijke zwaartekracht van thuis. Het is als een zwart gat, maar dan met minder sterren en meer ongemakkelijke smalltalk.

Veel, ik durf te zeggen de meerderheid van de mensen, geven nog steeds prioriteit aan persoonlijke reünies. Waarom? Omdat sommige dingen gewoon niet via Zoom kunnen.

Zoals je moeder horen vertellen dat je bent aangekomen, live en in HD . Of dumplings maken met je neven en nichten terwijl je roddelt over het huwelijk van welke verwant op de klippen loopt. Of je slaapkamer in je kindertijd binnenlopen en ontdekken dat die is omgebouwd tot een opslagruimte voor kapotte fitnessapparatuur. Wat is het toch met moeders die hun kamer in een kast veranderen zodra je verhuist?

Hoezeer de wereld ook moderniseert, mensen voelen nog steeds de behoefte om naar huis te gaan. Het is alsof er een soort oeroud baken in ons DNA zit. Geen wonder dat elk Vietnamees nieuwjaarslied altijd het woord bevat: Về nhà (Kom naar huis). 6

Dat is het baken dat begint te pingelen: Ga terug. Zit in de file. Eet te veel. Herhaal volgend jaar.

Het is een ritueel. Een koppig, onwrikbaar ritueel. Hoe ver je ook dwaalt of hoe ver je ook denkt te zijn gegaan, thuis zal altijd een manier vinden om je weer terug te halen. Een beetje als een heel aanhankelijke magneet, maar dan eentje die je eraan blijft zeuren wanneer je je zult settelen.

conclusie

Dus dit is het ding over de migratie van het Chinese Nieuwjaar: het is een totale ramp. Het is warm, het is zweterig, het is overbevolkt, en toch is het op de een of andere manier ook vreemd mooi - als een schilderij van Jackson Pollock gemaakt van treinkaartjes en verbrijzelde dromen. Het is deze bizarre mix van oude traditie, moderne chaos en de pure menselijke vastberadenheid om erdoorheen te lijden.

Elk jaar tekenen miljarden mensen vrijwillig voor deze waanzin. Ze verdragen de prijsstijgingen, de uitputting en het soort fysieke ongemak dat je echt doet afvragen waarom de stoelen in bussen zo klein zijn. En waarom? Gewoon om thuis te komen. Dat is indrukwekkend, aangezien de meeste mensen niet eens de helft van de tijd naar de keuken willen lopen.

Denk er maar eens over na: de meest overvolle treinstations ter wereld, en we storten ons er zomaar in alsof we auditie doen voor een dystopische survivalshow. En op de een of andere manier voelt al dat duwen, zweten en urenlang staan alsof je eindelijk thuis bent, alsof je een Olympische medaille hebt gewonnen. Alleen is je beloning in plaats van goud je moeder die vraagt waarom je niet vaker hebt gebeld.

Als aliens zouden kijken, zouden ze verbijsterd zijn. Ze zouden zoiets zeggen als: "Waarom propt deze soort zichzelf in blikken op wielen, alleen om door hun ouderen te worden uitgescholden?" En eerlijk gezegd zouden ze wel een punt hebben. Het is als een van de grote migraties van de natuur, maar dan zonder de elegantie van ganzen die in formatie vliegen. In plaats daarvan zijn het mensen die elkaar verdringen om ruimte in een oververhitte treinwagon.

Dus, hier is de echte vraag: hoe verloopt jouw Tết-reis? Was het een luchtige rit, of meer een heroïsche queeste met vertragingen, te dure snacks en misschien een gevecht om de laatste stoel? Laat je verhalen achter in de comments - laten we wat oorlogsverhalen delen van de frontlinies van de chunyun- chaos. Wie heeft er nog een blockbusterfilm nodig als we dit hebben?

Lees het originele bericht, "Millions travel home for new year, hope to be asked why they're single" voor meer gedetailleerde voetnoten en directe interactie met de auteur.