Maaaring Nabasag ng China at Vietnam ang Perpektong Recipe para sa Digital Complacency

Isipin na ikaw ay isang isda na sumuko sa ideya na ang isang lambat sa pangingisda ay matatakasan. Hindi ka na rin lumalangoy para sa kalayaan—tinanggap mo na ang lambat bilang isang hindi maiiwasang bahagi ng buhay.

Ngayon, ang karagatan mismo ay napalitan na ng isang higanteng aquarium na kontrolado ng gobyerno, at hindi ka lang isda kundi isa ring isda na may ID tag na nakadikit sa iyong palikpik. Iyan ang pakiramdam ng pamumuhay sa mahigpit na kinokontrol na mga digital ecosystem ngayon. At least iyon lang ang mararamdaman ng mga Intsik.

Ito ay isang status na nai-post ng Vietnamese Government Portal. Isa itong malinaw na halimbawa kung paano muling binibigyang-kahulugan ng mga pamahalaan, tulad ng sa Vietnam, ang mga hangganan ng tinatawag nating “digital public square.”

Binabalangkas ng status ang isang bagong regulasyon mula sa Decree 147/2024 , na nagsasaad na ang mga na-verify na account lang—yaong na-authenticate gamit ang numero ng telepono o personal ID—ang pinapayagang mag-post, magkomento, mag-livestream, o magbahagi ng impormasyon sa social media. Sa madaling salita, kung gusto mong ipahayag ang iyong opinyon online, mas mabuting i-flash mo muna ang iyong ID.

Bilang isang Vietnamese, ako mismo ay natakot na basahin ito.

Sa panlabas, ang Decree 147/2024 ay maaaring mukhang isang praktikal na paraan upang bawasan ang mga online na troll, disinformation, at anonymous na panliligalig.

Sino ba naman ang hindi gugustuhing gawing mas civil na lugar ang internet, di ba? Ngunit huwag nating lokohin ang ating sarili—hindi ito tungkol sa paggawa ng mas mabait, mas ligtas na web. Ito ay tungkol sa kontrol. At kapag ikinonekta mo ang mga tuldok, ang mga implikasyon ay nakakagigil.

Hatiin natin ito. Ang regulasyon ay nag-uutos na ang mga na-verify na account lamang —ang mga nakatali sa iyong personal na ID o numero ng telepono—ang maaaring mag-post, magkomento, mag-livestream, o magbahagi ng impormasyon online. Sa esensya, kung gusto mong makisali sa digital na diskurso, kailangan mo munang alisin ang iyong hindi pagkakilala at ibigay ang iyong pagkakakilanlan sa isang pilak na pinggan.

Kaya ano ang malaking bagay?

Parang sinabihang hindi ka pwedeng sumigaw sa liwasan ng bayan maliban na lang kung magsuot ka ng higanteng name tag na nagsasabing, “Hello, my name is Duy. Narito ang aking address at numero ng telepono, kung sakaling gusto mong iulat ako sa mga lokal na awtoridad.”

At sa mga lugar tulad ng Vietnam, kung saan ang kalayaan sa pagpapahayag ay isa nang marupok na konsepto, ginagawa nitong isang minahan ang online na pananalita.

Pag-isipan ito: kapag iginiit ng mga pamahalaan ang pag-verify ng pagkakakilanlan para sa lahat ng online na aktibidad, hindi lang nila pinoprotektahan ang kanilang mga mamamayan— bumubuo sila ng panopticon , isang digital na espasyo kung saan pinapanood ang bawat keystroke at ang bawat opinyon ay maaaring masubaybayan pabalik sa pinagmulan nito.

At kapag alam ng mga tao na binabantayan sila, sine-censor nila ang kanilang sarili. Walang gustong maging pinakamaingay na isda sa aquarium, lalo na kapag alam mo ang hand feeding na maaari mong alisin ang iyong pagkain—o mas masahol pa.

Para sa mga aktibista, dissidents, o kahit na ang iyong karaniwang mamamayan na may maanghang na pananaw sa patakaran ng gobyerno (tulad ng mismong post na ito), ang mga kahihinatnan ay maaaring agaran at napakalinaw. Biglang, ang pagsasabi ng katotohanan sa kapangyarihan ay may kaakibat na gastos: ang iyong kaligtasan, ang iyong trabaho, o ang iyong kalayaan.

Ang digital public square? Ito ay hindi na isang parisukat-ito ay isang hawla.

At narito ang tunay na panganib . Habang nagkakaroon ng traksyon ang mga sistemang ito ng kontrol, sinisimulan nilang gawing normal ang ideya na ang privacy ay isang opsyonal na dagdag—isang luho, hindi isang karapatan.

Kung ang internet ay isang pandaigdigang aquarium, tinitiyak ng ganitong uri ng patakaran na ang bawat isda ay natututong lumangoy sa tahimik, predictable na mga pattern. Magsalita, at nanganganib kang ma-net. Manatiling tahimik, at ang tubig ay nagiging mas malabo araw-araw.

Maligayang pagdating sa mundo ng digital privacy nihilism , kung saan ang palagay ay hindi lamang patay na ang privacy ngunit dapat tayong lahat ay tumigil sa pagpapanggap na mahalaga ito sa simula pa lang.

privacy nihilism sa digital age

Ang privacy nihilism ay ang paniniwala na, sa harap ng napakaraming pagbabantay at kontrol, ang pakikipaglaban para sa personal na privacy ay isang walang saysay na pagsisikap. Alam mo ba kung ano ang pinakakatulad nito? Ang pagsisikap na kumbinsihin ang iyong ina na ang iyong mga tatoo ay hindi nangangahulugan na sumasali ka sa isang gang at tinatapon ang iyong buhay.

Ito ay hindi lamang pagbibitiw—ito ay aktibong pagtanggap. Sa digital age, kung saan pinagkakakitaan ng mga tech giant ang bawat pag-click at sinusubaybayan ng mga gobyerno ang bawat scroll, ang privacy nihilism ay nagtatanong: Bakit kailangan pang lumaban kung natalo ka na?

Ngunit ang mga bansa tulad ng Vietnam at China? Ginawa nilang art form ang konseptong ito. Ito ay hindi lamang tungkol sa pagbibitiw sa pagkawala ng privacy—ito ay tungkol sa pag-armas ng pagkawala upang pagsamahin ang kapangyarihan.

1. kung paano kultural ang digital privacy nihilism

a. ang nagbitiw na pagbabantay ng china

Magsimula tayo sa China, kung saan ang privacy nihilism ay hindi isang pagpipilian—ito ay higit pa sa isang kultural na adaptasyon, tulad ng pag-aaral na magbisikleta sa isang lungsod na puno ng mga lubak.

Dito, ang linya sa pagitan ng pangangasiwa ng estado at pang-araw-araw na buhay ay napakalabo na maaaring wala rin ito. Hindi ka nagugulat na makakita ng facial recognition camera sa bawat sulok ng kalye; sa halip, nagulat ka kung wala kang nakikita.

Ang kaswal na pagtanggap ng mga tao ng pagmamatyag ay halos surreal, na parang isang Black Mirror episode ang naging backdrop para sa isang buong lipunan.

Isaalang-alang ang pinakasikat na super app, ang WeChat.

Sa 1.3 bilyong buwanang aktibong user , ito ay tulad ng katumbas ng social media ng pagkakaroon ng ikatlong bahagi ng planeta sa bulsa nito. Kung ito ay isang bansa, ito ang pangatlo sa pinakamataong mga bansa sa mundo.

Bawat araw, 45 bilyong mensahe ang lumilipad sa platform—5.2 milyon iyon bawat segundo, marahil kalahati sa kanila ay nagsasabing, “Kumain ka na ba?” Oh, at WeChat Pay?

Isa itong lifestyle, na may 850 milyong user na basta-basta nagbabayad para sa lahat mula sa dumplings hanggang sa mga designer bag, habang ang iba pang bahagi ng mundo ay naghahanap ng cash o Venmo QR code.

Higit pa riyan, ang karaniwang user ay nagsasalamangka ng higit sa 140 mini-program sa loob ng app, pinangangasiwaan ang lahat mula sa grocery shopping hanggang, oo, paghahain para sa diborsiyo. Ang WeChat ay hindi lang sikat—ito ay isang hindi mapag-usapan na bahagi ng buhay.

Ang WeChat ay isang platform sa pagmemensahe, isang news feed, isang sistema ng pagbabayad, isang grocery store, isang portal ng pangangalagang pangkalusugan, at kahit isang serbisyo sa pag-book na lahat ay pinagsama sa isa.

Ngunit alam ng lahat—parang, talagang alam—na ang gobyerno ay nakasaksak. Ito ay tulad ng pagkakaroon ng iyong sobrang proteksiyon na ina na makinig sa lahat ng iyong mga tawag sa telepono.

Gayunpaman, sa halip na maghimagsik, ginawang normal ito ng mga tao. Gusto mo bang bayaran ang iyong mga utility bill? WeChat. Kailangang makipagtsismisan sa mga kaibigan? WeChat. Malamang ba nakikinig ang gobyerno sa iyong pag-uusap tungkol sa paborito mong dim sum spot? Halos tiyak, ngunit ang pagmamanman ay napakahusay sa pang-araw-araw na gawain na hindi gaanong masama at mas maraming ingay sa background.

Para sa marami, hindi ito tungkol sa kamangmangan kundi pragmatikong pagtanggap. Ang mga tao ay malayang nagbabahagi ng kanilang personal na data sa mga app na alam nilang sinusubaybayan dahil ang paglaban ay parang shadowboxing isang puwersa na napakalaking baguhin. "Ano ang punto?" sa palagay nila, nag-i-scroll sa Weibo, nagustuhan ang isang post tungkol sa lokal na pagkain sa kalye, habang alam nila na ang bawat digital na galaw ay naka-log.

Sa isang paraan, ito ang pinakahuling sagisag ng privacy nihilism: hindi pagsuway, ngunit isang pagbibitiw na napakalalim na nakatanim na ito ay naging ugali.

b. Ang digital overexposure ng Vietnam bilang paraan ng pamumuhay

Bumalik tayo sa aking sariling bansa, Vietnam at makakahanap ka ng ibang lasa ng privacy nihilism—isang may bahid ng kawalang-ingat ng kabataan. Isipin ang isang bansa kung saan higit sa kalahati ng populasyon ay wala pang 35 at halos lahat ay palaging online. Ang social media ay isang pangalawang balat, isang ganap na ecosystem kung saan ibinabahagi ng mga kabataan ang lahat, kadalasan ay may antas ng pagiging bukas na magpapa-blush kay Zuckerberg.

Mag-scroll sa TikTok, at makakakita ka ng mga video na nag-overshare sa halos nakakatawang mga paraan: mga influencer na nagdedetalye ng kanilang mga personal na kasaysayan, mga taong nag-live-stream ng breakups, mga mag-aaral na nagpo-post ng mga update sa lokasyon tuwing bumibisita sila sa isang cafe.

Ang kahangalan ay nakasalalay sa kaswal ng lahat, tulad ng pagho-host ng isang party sa bahay na bukas ang bawat pinto at bintana, lubos na alam na ang mga awtoridad ay maaaring pumasok anumang oras ngunit pinipili pa rin na mag-party.

Ang mga kabataan sa Vietnam ay nag-internalize ng privacy nihilism, hindi sa pamamagitan ng pang-aapi, ngunit sa pamamagitan ng hyper-connectivity. Kapag mas marami silang nagbabahagi, mas nararamdaman nilang nakikita—ng mga kapantay, ng algorithm, ng walang mukha na kagamitan ng gobyerno na nakatago sa background. Ang pagnanais para sa pagpapatunay ay higit pa sa pangangailangan para sa pagkapribado, na ginagawang isang uri ng pampublikong pagganap ang bawat pag-update ng katayuan, isang mapanghamon ngunit walang malay na pagkilos ng pagsuko sa omnipresent na estado ng pagsubaybay.

Ngunit maghintay—huwag magsimulang iwagayway ang iyong daliri sa Gen Z o Gen Alpha. Oo naman, ang mga kabataan ng Vietnam ay maaaring magbahagi nang labis na parang ang kanilang buhay ay isang walang katapusang Instagram story, ngunit maging totoo tayo: lahat tayo ay magkasama sa gulo na ito .

Oo, direkta akong nakatingin sa iyo, Millenials . At Gen X, at Boomer.

Talamak online? Hindi na yan basta bagay sa Gen Z.

Habang ang mga nakababatang henerasyon ay maaaring mag-overshare para sa clout, validation, o dahil "trending ito, bro," pag-usapan natin ang mga tunay na salarin dito— ang nanay at tatay mo. Alam mo, ang mga nagsabi sa iyo na huwag makipag-usap sa mga estranghero online ngunit ngayon ay nagpo-post sa bawat bakasyon na larawan na may geotag at sumasagot sa mga pagsusulit sa Facebook na halos sumisigaw, "Narito ang aking mga sagot sa seguridad!"

Pag-isipan ito: kapag nahuli mo ang isang magulang na nag-a-upload ng malabong mga larawan ng kanilang ID sa mga random na panggrupong chat, Gen Z pa rin ba ang problema?

Nandito ang mga matatandang Vietnamese na tinatrato ang internet na parang ito ay isang maaliwalas na marketplace sa nayon, hindi napapansin ang katotohanan na ang gobyerno, mga hacker, at mga data broker ay nakatago sa mga anino, handang sumulpot tulad ng isang tiyahin na palaging "hiniram" ang iyong password sa Netflix.

Ang gulo. Alam ng kabataan na sila ay pinapanood at nagpe-perform pa rin, tulad ng, "Oh, ikaw ay nag-espiya sa akin? Astig. Narito ang aking order ng kape at ang aking kuwento ng breakup habang ikaw ay nasa ito.”

Ang mas lumang henerasyon? Hindi pa nga sila sigurado kung ano ang cookie, oh I accept your cookies, asan na? Hayaan na lang na sinusubaybayan nito ang bawat galaw nila. Magkasama, nakagawa sila ng isang uri ng privacy nihilism na napakawalang katotohanan, nakakatuwa—kung hindi lang ito nakakatakot.

Nakakatuwa dahil ang “not caring about digital privacy” ay marahil ang TANGING BAGAY na bawat henerasyon ay maaaring sumang-ayon sa Gen Z.

2. kapangyarihan ng pamahalaan sa Internet: ang pagkakatulad ng aquarium

Isipin na isa kang isda na lumalangoy sa malawak at bukas na karagatan. Naniniwala ka noon na ang tubig ay walang hangganan, libre, at hindi mahuhulaan.

Pagkatapos isang araw, ang karagatan ay nagiging isang higanteng aquarium na kontrolado ng gobyerno, kumpleto sa mga artipisyal na korales, bubble machine, at isang high-tech na surveillance system na itinago bilang dekorasyong seaweed. Lumalangoy ka pa rin, ngunit may mga camera sa bawat sulok, at ang ilusyon ng kalayaan ay katawa-tawa na manipis.

Maligayang pagdating sa perpektong surveillance ecosystem—kung saan ang privacy nihilism ay hindi lamang isang estado ng pag-iisip kundi isang pangunahing tampok ng landscape.

a. ang dakilang firewall: china's information aquarium

Kunin ang Great Firewall ng China, isang digital na obra maestra na gagawing mabagal na pumalakpak kahit na ang pinakaparanoid tech dystopians. Ito ay hindi lamang tungkol sa pagharang sa Western social media o mga dayuhang site ng balita; ito ay tungkol sa paglikha ng isang closed-loop na ecosystem ng impormasyon kung saan hindi lang pinangangasiwaan ng gobyerno kung ano ang ibinabahagi—aktibo nitong kino-curate kung ano ang natupok.

Gustong mag-Google ng “Tiananmen Square”? Hindi, hindi nangyayari. Ang Google ay hindi pinahihintulutan dito. Ngunit hey, narito ang isang nakakabagbag-damdaming artikulo tungkol sa mga panda cubs sa Chengdu Research Base sa halip! Ito ay tulad ng pamumuhay sa isang theme park kung saan ang bawat biyahe ay idinisenyo upang makagambala sa iyo, habang sinusubaybayan ng mga security camera ang iyong bawat galaw.

Pero magiging tapat ako sayo. mayroong paglaban—maliliit at patuloy na mga bulsa ng rebelyon—ngunit maliit ito kumpara sa napakalaking puwersa ng estado at pagtanggap ng pangkalahatang publiko sa pagmamatyag.

Pagkatapos ng mga dekada ng kultura ng internet na pinamamahalaan ng estado, isang tiyak na antas ng pagbibitiw sa pagkapribado ang pumasok. Hindi dahil sa mga mamamayang Tsino ay nakakalimutan ang pagsubaybay; alam nila. Talagang alam nila ang mapagbantay na mata na lumilipat sa kanilang mga telepono, mga social media feed, at mga resulta ng paghahanap.

Ngunit para sa karamihan, ang paghihimagsik ay wala sa agenda. Iminumungkahi ng mga mananaliksik na ginawa ng gobyerno ng China ang perpektong recipe para sa digital na kasiyahan: isang maingat na balanse ng mahigpit na kontrol sa nilalaman at walang katapusang mga opsyon sa entertainment .

Hangga't maaari mong binge-watch ang Story of Yanxi Palace sa iQIYI, mag-scroll sa Douyin (TikTok ng China), o mag-order ng bubble tea at dumplings sa Meituan, ang ideya ng libre at hindi na-censor na impormasyon ay halos... kakaiba. Ito ay hindi gaanong "walang saysay ang paglaban" kundi ito ay "hindi maginhawa ang paglaban."

Ang privacy nihilism na ito ay gumagana sa pabor ng gobyerno. Sa pamamagitan ng pag-curate ng content at pagsugpo sa hindi pagsang-ayon, ang estado ng China ay lumikha ng isang internet kung saan ang mga mamamayan ay lumalangoy sa mga digital na tubig na parang walang pagtakas mula sa mga pader ng aquarium.

Oo naman, ang ilang mga tech-savvy na gumagamit ay lumukso sa firewall gamit ang mga VPN, ngunit para sa karaniwang tao, ang aquarium ay naging kanilang bubble, ang kanilang buong pag-unawa sa karagatan. Bakit ka magrerebelde kung pwede ka lang mag-binge ng isa pang season ng paborito mong palabas?

Ngunit sa kabila ng tila hindi malulutas na mga posibilidad, ang paglaban ay hindi pa ganap na naglaho-nag-evolve lang ito. At ang sandata nitong pinili? Mga meme.

meme bilang pakikidigmang gerilya

Ipasok ang Winnie the Pooh, isang kaibig-ibig na oso na naging hindi inaasahang simbolo ng pagsuway. Ang paghahambing sa pagitan nina Xi Jinping at Pooh ay nagsimula bilang isang hindi nakakapinsalang biro ngunit mabilis na umakyat sa isang viral meme na nagpoprotesta sa pang-aapi ng gobyerno.

Ang pagtatangka ng gobyerno na i-censor ang mga larawan ng oso ay nagpainit lamang sa apoy, na ginawang isang internasyonal na icon ng paglaban sa internet si Pooh.

Ang mga meme na tulad nito ay ang pinakahuling pagkilos ng rebelyon sa digital aquarium ng China—nakakalusot sila, tumatawa sa harap ng censorship, at nagdadala ng mga layer ng kahulugan na naiintindihan lamang ng mga nakakaalam.

Sa China, ang mga meme ay naging isang makapangyarihan ngunit banayad na tool para sa paglaban sa hindi pagkakapantay-pantay at pang-aapi sa isang mahigpit na kinokontrol na digital landscape.

Mula sa mga satirical na "involution" at "lying flat" na mga meme na pumupuna sa sobrang mapagkumpitensyang kultura ng trabaho at mga panggigipit sa lipunan, hanggang sa mga feminist na meme na tumatawag sa hindi pagkakapantay-pantay ng kasarian at ang mga iconic na Winnie the Pooh na meme na kumukutya sa awtokratikong pamumuno ni Pangulong Xi Jinping, ang mga digital na nilikhang ito ay nagsisilbing mga naka-code na protesta .

Itinatampok ng mga campaign tulad ng "996.ICU" ang mga mapagsamantalang gawi sa trabaho, habang binabago ng mga meme ang ibinahaging pagkabigo sa sama-samang pagtutol.

Hindi tulad ng direktang hindi pagsang-ayon, na mabilis na napapawi, ang mga meme ay umuunlad sa kalabuan. Ang mga ito ay madulas, layered, at mahirap i-pin down. Ang isang meme tungkol sa isang alimango na nakasuot ng sombrerong Mao ay maaaring magmukhang hindi nakakapinsala sa isang censor, ngunit para sa mga nakakaalam, ito ay isang digital wink—isang pinagsamang sandali ng pagtutol.

nabubuhay ang paglaban

Kaya, habang ang karamihan sa mga mamamayang Tsino ay maaaring tumanggap—o kahit na umangkop sa—ang mahigpit na pagkakahawak ng gobyerno sa internet, isang maliit ngunit patuloy na komunidad ang patuloy na lumalaban sa mga paraan na kasing talino ng mga ito ay subersibo. Ito ay hindi isang rebolusyon, ngunit ito ay isang paalala na kahit na sa mga pinaka-kontroladong kapaligiran, ang pagkamalikhain ay nakakahanap ng paraan.

Ang mga meme ay patunay na ang mga pader ng aquarium, gaano man kataas, ay hindi ganap na hindi malalampasan. Para sa bawat kaibig-ibig na artikulo ng panda, mayroong isang Winnie the Pooh meme na nakatago sa background, tahimik na nagpapaalala sa amin na ang pagtutol, gaano man kaliit, ay hindi kailanman tunay na naaalis.

b. Batas sa cybersecurity ng Vietnam: pag-scroll kasama ang estado

Ngayon, bumalik tayo sa Vietnam, kung saan ang pagiging mastery ng gobyerno sa internet ay parang isang Great Firewall at mas parang isang omnipresent lifeguard, na patuloy na sinusubaybayan ang iyong bawat digital splash.

Kaya, narito ang bagay tungkol sa Vietnam at kalayaan sa internet: kung sa tingin mo ay magagawa mong mag-online, mag-drop ng diss laban sa gobyerno tulad ng isang rapper, good luck . Dahil ang gobyerno ay tulad ng, "Oh, akala mo ba ay makinis ka?" Boom! Nawala ang iyong account, huminto ang iyong internet, at ngayon ay nakikipag-usap ka kay “Uncle Security” tungkol sa iyong mga pagpipilian.

Itinayo ng Vietnam ang wild surveillance state na ito kung saan kahit na ang mga naka-encrypt na chat at anonymous na mga forum ay karaniwang mito. Hindi lang pinapanood ng gobyerno ang ginagawa mo online—malamang alam din nila ang paborito mong pho order. At ito ay hindi isang bagong bagay.

Mula noong 2011, ang mga organisasyon tulad ng Freedom House ay sumisigaw, “ Yo, Vietnam, HINDI LIBRE! ” Taon- taon na lang ganyan. Akalain mo sa 2024, luluwag na sila, pero hindi.

Oh, at noong 2013, nang direktang tinawag ng Reporters Without Borders ang Vietnam bilang "Kaaway ng Estado ng Internet." Iyan ay hindi lamang isang masamang Yelp review; parang kinoronahang supervillain ng digital world. Para itong pinagsama-samang pinagsama-sama ng internet, “ AVENGERS ” at sinabing, “Vietnam, ikaw si Thanos—ngunit sa halip na pumitik ang iyong mga daliri, dine-delete mo ang mga post sa Facebook at pini-thrott ang Wi-Fi.”

At Vietnam? Para silang, “Fine. Ako na mismo ang gagawa."

At pagkatapos, noong 2018, nag-level up sila. Nagpasa ang Vietnam ng batas sa cybersecurity na nag-aatas sa mga kumpanya na iimbak ang lahat ng data ng user sa Vietnam at tanggalin ang anumang bagay na amoy kahit isang maliit na anti-estado. Facebook? TikTok? Ang mga ito ay tulad ng, "I-delete ang post na ito," at ang mga platform ay nagsasabing, "Oo, sir!"

Ang Cybersecurity Law, na pinagtibay noong 2019, ay isang piraso ng batas na nagbibigay sa mga awtoridad ng malawak na kapangyarihan upang subaybayan, i-censor, at kahit na humingi ng data mula sa mga tech na kumpanya na tumatakbo sa bansa. Sa ibabaw, ito ay naka-frame bilang isang paraan upang "tiyakin ang pambansang seguridad," ngunit sa katotohanan, ito ay isang lisensya upang mag-scroll sa buong internet tulad ng isang makulit na kapitbahay na may all-access pass.

Napansin ng mga mananaliksik at mga grupo ng tagapagbantay na ang batas ay gumagamit ng sama-samang kawalang-interes ng publiko sa digital privacy. Karamihan sa mga tao ay hindi nag-iisip nang dalawang beses tungkol sa pagbabahagi ng kanilang buhay, na ginagawang halos napakadali para sa estado na bantayan ang mga mamamayan nito.

Ang digital na kawalang-interes na ito ay nagmumula sa parehong privacy nihilism na natagpuan sa China, kahit na may isang mas kabataan, oversharing twist. Masyadong hyper-online ang mga kabataan ng Vietnam na ang mga alalahanin sa privacy ay parang kasing layo ng Y2K.

Ang gobyerno ay hindi kailangang magtago sa likod ng mga kumplikadong algorithm o mga lihim na operasyon; maaari silang hayagang manood habang ang mga tao ay nagdodokumento ng bawat detalye ng kanilang buhay, mula sa pagkain hanggang sa pulitika, sa tuluy-tuloy na stream ng nilalaman.

Ito ay isang state-driven na surveillance ecosystem kung saan ang mga isda ay hindi lamang lumalangoy sa loob ng mga dingding ng aquarium ngunit nagpo-post ng mga selfie na may mga mismong pader sa background—na-filter, nilagyan ng caption, at na-hashtag para makita ng mundo (at ng gobyerno).

3. kahihinatnan ng digital privacy nihilism

Kapag sumuko ka sa isang system na walang humpay na sumusubaybay sa iyo, ang mga kahihinatnan ay mas mabilis na umiikot kaysa sa isang trend ng TikTok. Nabubuhay tayo sa panahon ng digital privacy nihilism, isang pagbibitiw sa malawakang pagsubaybay na napakalalim na hindi lang ang ating pulitika kundi ang ating ekonomiya at aktibismo. Ito ang bagong normal—isang panahon kung saan ang pagsuko sa privacy ay umunlad mula sa pag-aatubili na kompromiso tungo sa isang mekanismo ng kaligtasan.

a. ang spiral ng digital submission

Isipin na ganito: kapag naging normal na ang digital monitoring, hindi lang ito tungkol sa panonood sa kung ano ang ipo-post mo sa Facebook o sa iyong kasaysayan ng WeChat.

Ang buong ecosystem ay umiikot sa mas malalim na kontrol. Hindi na kailangan ng mga pamahalaan na gumamit ng tahasang puwersa upang mapanatili ang mga tao sa linya; ginawa nila ang mga tao na gustong sumunod—o kahit man lang kumbinsido sila na ito ang landas ng hindi bababa sa paglaban. Tinatawag ito ng mga mananaliksik na "spiral ng digital submission," isang cycle kung saan ang patuloy na pagsubaybay ay nagiging self-reinforcing.

Sa sikolohikal, naglalaro ito sa pamamagitan ng pinaghalong takot at fatalismo. Kung alam mo na ang iyong mga mensahe, lokasyon, at mga transaksyong pinansyal ay sinusubaybayan 24/7, ang posibilidad na mag-organisa ka ng isang protesta online o sumali sa isang hindi sumasang-ayon na grupo ay bumagsak.

Ang pagmamanman ay nagiging sarili nitong anyo ng soft power, na nagpapaisip sa iyo ng dalawang beses bago ka mag-draft ng post na bumabatikos sa gobyerno. Ito ay hindi lamang isang madulas na dalisdis; ito ay higit na katulad ng isang digital black hole, na humihila sa kalooban ng lipunan na lumaban nang palalim ng palalim sa pagpapasakop.

b. limitadong espasyo para sa digital activism

Ang isa sa mga pinaka mapanlinlang na kahihinatnan ng estado ng pagmamatyag na ito ay kung paano nito sinasakal ang digital activism. Wala na ang mga araw ng optimismo ng Arab Spring, kung saan naniniwala kaming maaaring baguhin ng social media ang demokrasya.

Sa mga lugar tulad ng China, ang kontrol ng gobyerno sa mga digital na espasyo ay nangangahulugan na ang mga platform na dating potensyal na hub para sa aktibismo ay na-neuter na. Ang privacy nihilism ay nagpapabagal sa laban bago pa man ito magsimula. Paano ka mag-oorganisa ng paglaban kung alam mong hindi lang nanonood si Kuya kundi aktibong kumukuha ng mga tala?

Ang mga digital na espasyo na maaaring nakapagpalubog sa katutubo na aktibismo ay ginawang echo chamber of compliance, na sinusubaybayan hanggang sa huling emoji.

c. ang pilosopiya ng pagbibitiw

Ang pagbibitiw ba na ito sa pagsubaybay ay isang sintomas ng ating digital na panahon, o ito ba ay isang adaptasyon para sa kaligtasan ?

Kusang-loob ba tayong umangkop sa katotohanang ito dahil parang walang saysay ang paglaban, o mayroon bang likas na natalo sa ugnayan ng ating henerasyon sa teknolohiya?

Isa itong tanong na kinakaharap ng mga political theorists at tech ethicist. Ang ilan ay nangangatuwiran na ang privacy nihilism ay isang modernong anyo ng fatalism, isang digital-age na bersyon ng pagtataas ng kamay at pagtanggap ng kapalaran. Nakikita ito ng iba bilang isang kalkuladong diskarte sa kaligtasan, lalo na sa mga rehimeng awtoritaryan kung saan ang pagsasalita ay may mga kahihinatnan na nagbabago sa buhay.

Ang katotohanan ay marahil sa isang lugar sa gitna. Natuto kaming mamuhay sa isang surveillance society sa pamamagitan ng pagkumbinsi sa aming sarili na wala kaming pagpipilian. Hindi naman sa wala kaming pakialam sa privacy; ito ay ang halaga ng pag-aalaga ay naging masyadong mataas, masyadong mahirap, masyadong mapanganib.

Ang tanong ay hindi lamang kung maaari nating baligtarin ang spiral na ito—kung gusto pa nga ba natin. Kapag ang pagkapribado ay parang nawawalan na ng dahilan, mas madaling makibagay kaysa lumaban. Ang aquarium ng gobyerno ay naging realidad namin, at, tulad ng mga nagbitiw na isda, nakipagpayapaan kami sa mga salamin na dingding—kung dahil lang sa paglusot sa mga ito ay tila imposible.

konklusyon

Mas maaga, sinimulan namin ang paglalakbay na ito sa isang metapora: isipin na ikaw ay isang isda na sumuko sa ideya ng pagtakas sa lambat. Ngayon isipin na ang karagatan ay naging isang higanteng aquarium na kontrolado ng pamahalaan.

Ito ay isang imahe na hindi lamang patula—ito ay makahulang. Lahat tayo ay lumalangoy sa malawak na digital na karagatan na ito, ngunit parami nang parami, parang ang tubig ay kinokontrol ng isang higanteng sistema ng pagsasala, ang mga galamay nito sa lahat ng dako.

Nasa China man ito na may Great Firewall, o patuloy na humihigpit na mga batas sa pagsubaybay sa Vietnam, ang mga pamahalaang ito ay parang mga may-ari ng aquarium—kumokontrol sa daloy, kapaligiran, at maging ang mga isda.

Ikaw.

Ako.

lahat.

Ang buong digital na mundo ay biglang isa na namang eksibit, na maayos na na-curate para sa mga kinauukulan.

Ngunit narito ang tanong: Kung lahat tayo ay isda lamang sa digital aquarium na ito, dapat ba tayong magsimulang mangarap muli ng mga karagatan?

Nakakabahala ang pag-iisip, hindi ba? Marami sa atin ang lumalangoy sa mga tangke na ito sa loob ng napakatagal na panahon na nagsimula na nating kalimutan kung ano ang pakiramdam ng nasa open sea.

Ang pagkakaroon ng hindi na-filter, hindi naka-regulate na mga puwang kung saan ang ating mga iniisip, data, at paggalaw ay hindi nakulong ng mga hindi nakikitang pader. Halos walang muwang, ngayon, na hilingin ang kalayaang iyon. Pagkatapos ng lahat, ang tangke ay medyo komportable, tama ba? Ito ay ligtas. Kinokontrol. Mahuhulaan. Tulad ng mga algorithm na sumusubaybay sa bawat pag-click na ginagawa namin.

Ngunit ang komportable ay hindi nangangahulugang libre. Nangangahulugan lang ito na kumportable kaming pinapanood. At dito, dito mismo, kung saan gumagapang ang digital privacy nihilism na napag-usapan natin. Ang mga tao sa China at Vietnam at malamang na marami pa, ay na-internalize ang system na ito nang napakalalim na ang ideya ng privacy ay parang banyaga —tulad ng isang relic mula sa ibang panahon .

At sigurado, maaari tayong magtalo tungkol sa logistik ng paglaya mula sa sistemang ito—tungkol sa mga batas sa privacy, tungkol sa aktibismo, tungkol sa teknolohiya. Ngunit ang mas mahirap na katotohanan ay: ang kalayaan ay isang pag-iisip. Kung hindi na kami naniniwala na ang privacy ay isang karapatang ipaglaban, hinding-hindi kami makakatakas sa aquarium.

Kaya, habang iniiwan namin sa iyo ang huling pag-iisip na ito: Kung talagang lahat tayo ay isda sa digital aquarium na ito, dapat ba tayong magsimulang mangarap muli ng mga karagatan? Ang mga kung saan maaari tayong lumangoy nang malaya, nang walang laging nagbabantay na mga mata ng tagabantay ng tangke? O, mas mabuti pa, dapat ba nating itanong: Ano ang kinakailangan upang masira ang salamin?