De realiteit van digitale nomaden: op zoek naar avontuur, wat vinden?

In juli 2023 kreeg ik de kans om op afstand te gaan werken voor een paar blockchainbedrijven. Omdat ik geen moment van deze kans wilde verspillen, dook ik in een digitale nomadenlevensstijl en reisde ik in de loop van een jaar door drie continenten, 13 landen en 20 steden. Zelfs voordat ik afstudeerde, begon ik te werken op een kantoor bij een IT-startup, dus na drieënhalf jaar kantoorwerk was er niets bevrijdender en betoverender dan mijn MacBook te openen in cafés met een uniek exotisch decor. De vrijheid om overal te gaan waar ik wilde, was extase . Tijdens de eerste drie maanden van het werken op afstand bezocht ik waarschijnlijk bijna elk café in Seoul. Daarna ging ik met mijn ouders op reis naar Europa en bezocht ik ook mijn zus in Philadelphia, waar ik op afstand werkte terwijl ik vrij rondreisde.

Toen besloot ik begin 2024 om naar Zuidoost-Azië te vertrekken, te beginnen met een verblijf van een maand in Bangkok, het mekka voor digitale nomaden in Azië na Bali. Ervaren digitale nomaden pakken normaal gesproken zo licht mogelijk in, maar als dolgelukkige beginner vertrok ik met een volledig ingepakte koffer van 25 kg en een handbagage van 7 kg. Natuurlijk had ik daar onderweg meerdere keren spijt van. Mijn bagage bestond uit meerdere jurken die iets te opzichtig zouden zijn geweest om in Korea te dragen, samen met zes paar schoenen ter voorbereiding op een speciale gelegenheid die zich zou kunnen voordoen. Ik was zo blij dat ik zelfs een bericht op mijn Medium-blog publiceerde met de titel How I Became a Digital Nomad in 6 Months With No Coding Skills . Op het moment van het bericht had ik slechts 22 abonnees, maar het kreeg behoorlijk wat tractie, trok 20 nieuwe fans en ontving meer dan 100 reacties. Toen ik de enthousiaste reacties op mijn blog zag, die tot op de dag van vandaag mijn populairste stuk is, kon ik bevestigen dat deze levensstijl iets is waar veel mensen naar streven. Deze bevestiging werd heel waardevol voor mij, omdat het leven als digitale nomade dat ik ervoer in werkelijkheid eenzaam , onstabiel en extreem stressvol was.

Het idee om los te breken van de beperkingen van traditioneel werk en het dagelijkse leven voelde als een groot avontuur voor mij. Ik dacht dat mijn dagen gevuld zouden zijn met heerlijke hoogtepunten als ik gewoon buiten mijn normale routine zou stappen - zozeer zelfs dat ik zes paar schoenen inpakte! Maar de realiteit bleek heel anders te zijn. Je vestigen op nieuwe plekken is ongetwijfeld leuk en opwindend, maar zelfs de opwinding van nieuwigheid wordt routine na ongeveer twee weken - maar dit is allemaal slechts op het oppervlakkige niveau van onze perceptie.

Binnen onze onderbewuste systemen werken circuits en tandwielen onvermoeibaar om zich aan te passen aan de nieuwe omgevingen waarin we ons bevinden. Wanneer we ons in een onbekende omgeving bevinden, wordt het oriëntatiesysteem van onze hersenen geactiveerd. Dit systeem helpt ons door onze omgeving te navigeren, patronen te herkennen en ons gedrag dienovereenkomstig aan te passen. De hippocampus en amygdala spelen een belangrijke rol in dit proces en helpen ons om ruimtelijke informatie waar te nemen en te onthouden en de veiligheid binnen die ruimtes te evalueren. Deze cognitieve belasting die voortkomt uit het verwerken van een enorme hoeveelheid nieuwe stimuli en situaties verbruikt aanzienlijke hersenenergie, in tegenstelling tot de vertrouwde routinetaken die voorheen minimale inspanning vergden. Stel je voor dat je hersenen vroeger alleen bekende paden bewandelden, maar dat nu overal wat nodig is nieuw is en moet worden berekend. Naarmate deze cognitieve belasting toeneemt totdat de omgeving voldoende vertrouwd aanvoelt, beginnen we het bewust te ervaren als druk of stress.

Ik ben nooit langer dan een maand in één stad gebleven. Ik dacht dat de beste manier om het meeste uit werken op afstand te halen was om zoveel mogelijk plekken te verkennen. De tweede reden was dat ik niet wilde omgaan met de weinig inspirerende rompslomp van administratieve procedures zoals visumafgifte totdat ik zeker wist dat dit de juiste plek was om te settelen. In die tijd hield mijn baan frequente zakenreizen in, dus plande ik mijn reizen vaak door mijn verblijf met een paar weken te verlengen op de locaties die ik voor werk bezocht. Mijn ambitie om de wereld te willen zien en het niet durven om de sprong te wagen en het te communiceren resulteerde echter in een cumulatieve onbewuste werklast van het constant moeten aanpassen aan meerdere plekken in een korte periode - wat wetenschappelijk gezien resulteerde in stress.

Bovendien had ik fulltime werk op mijn bord, wat psychologisch gezien als een zwaardere last voelde dan het had moeten zijn. Ik werkte meer uren en in de weekenden probeerde ik de tijd die ik ongeconcentreerd doorbracht in te halen. Ik merkte dat ik vaak geïrriteerd raakte door mensen om me heen, bang was dat ik taken niet op tijd af zou krijgen, of bijna obsessief werd om dingen op een bepaalde manier gedaan te krijgen. Ik denk dat ik een onderliggend gevoel had dat ik mijn leven niet onder controle kon houden in voortdurend veranderende omgevingen , en dat was behoorlijk overweldigend .

Fragment uit mijn dagboeknotitie van 12 februari 2024, 19 dagen na mijn aankomst in Bangkok.

Oh God, vanmorgen voelde ik een dichte bal lucht vastzitten in de achterkant van mijn hoofd, als een luchtbel. Hoewel lucht fysiek geen gewicht draagt, voelde de bal daarachter zo zwaar dat mijn hoofd naar achteren kantelde toen ik uit bed stapte. Het was alsof mijn hersenen me probeerden tegen te houden.

Thuis hield ik een vaste routine aan met vijf trainingen per week met zelfgekookte maaltijden. Toen mijn vermoeidheid echter het hoogst was, werd het moeilijk om mijn vaste trainingsroutine in de plaatselijke sportscholen vol te houden en zelfs thuis koken werd een luxe toen ik eenmaal op reis ging. Ik wist dat zelfgekookte maaltijden het beste zijn, dus kocht ik de benodigde sojasaus, Gochujang, Mulyeot etc. die nodig waren om Koreaanse maaltijden te koken toen ik aankwam op mijn eerste bestemming in Zuidoost-Azië. Ik heb echter niet eens een kwart ervan gebruikt voordat ik ze achterliet toen ik naar Phuket vertrok, waardoor uit eten gaan veel minder verspillend was.

Koreaans eten in het buitenland is duurder dan in Korea, en gezonde maaltijden zijn net zo duur. Dus ik vertrouwde vooral op de lokale keuken, en vond het steeds moeilijker om de vette gefrituurde gerechten en onbekende smaken bij te houden. Hoewel het vrij duidelijk is dat reizen het moeilijk zou maken om het dieet te volgen dat ik wilde, wil ik de ironie benadrukken van hoe vrijheid krijgen op een plek betekent, maar vrijheid verliezen in maaltijden.

Nu grap ik vaak dat mensen die deze levensstijl leiden "digitale daklozen" genoemd zouden moeten worden in plaats van digitale nomaden. In feite was nomadisch leven historisch gezien voornamelijk gebaseerd op een collectief of gemeenschappelijk leven. Digitale nomaden reizen echter niet met hun gemeenschap. Ze reizen alleen, of soms als koppel. Dus in mijn grap verwijst het woord "thuis" in "digitale daklozen" niet naar een huis of een appartement, maar naar een gemeenschap waar je bij hoort: familie, vrienden, collega's en buren. Ja, er zijn digitale nomadengemeenschappen die overal ter wereld toegankelijk zijn, maar die digitale nomadengemeenschappen kunnen eenvoudiger worden omschreven als 'een groep vreemden die co-working en after-hours barsessies organiseert'. Een gemeenschap is pas een gemeenschap als het na verloop van tijd als de jouwe begint te voelen.

Een segment van mensen uit de geschiedenis dat daadwerkelijk lijkt op een digitale nomade, zijn de berghermieten en kloosterzwervers . Christelijke heremieten in middeleeuws Europa of rondtrekkende boeddhistische monniken in Oost-Azië kozen er bijvoorbeeld vaak voor om ver van huis te leven en van plek naar plek te trekken om spirituele verlichting of eenzaamheid te vinden.

Waarom kiezen mensen voor het leven als digitale nomade?

Net als de rondtrekkende boeddhistische monniken en christelijke kluizenaars - de instabiliteit en stress van het verkennen van zoveel verschillende plekken zorgt in feite voor spirituele verlichting en groei. Dat is het verhaal voor volgende week.

Bedankt voor het lezen.